In de rubriek 'Openhartig' van Het Blad bij NRC beantwoordt Nazmiye Oral (49), schrijfster, columniste en actrice, zeven persoonlijke vragen uit de lijst van Marcel Proust.
Wat ziet u als u in de spiegel kijkt?
„Er zijn meerdere lagen waarop je jezelf bekijkt. Oppervlakkig gezien check ik hoe ik eruitzie. Ik geniet van het vrouw-zijn, van make-up, het geeft sjeu aan het leven. Maar mijn zelfvertrouwen haal ik niet meer uit wel of niet een mooie vrouw zijn. Ik zie nu vooral wat ik doe. Mijn columns, mijn theaterwerk. Ik ben van ver gekomen. Had angst om mijn stem te laten horen, niet goed genoeg te zijn. Dat gevoel is weg. Ik zie een daadkrachtig, sterk en gevoelig mens.”
Wat is uw meest typerende eigenschap?
„Ik geef nooit op. Niet vanuit een gevoel van ik móét en ik zál en het gaat zoals ík het wil. Maar vanuit een diep gevoeld vertrouwen in het leven. Een helderheid dat wanneer het erom gaat, ik doe wat er moet gebeuren. Ik heb veel gedwaald, maar er zit een enorme kracht, diep in mij.”
Heeft u ergens spijt van?
„Ik doe niet aan spijt. Ik weet bij alles zo goed in welke fase ik was, welke mogelijkheden of onmogelijkheden ik op dat moment had . Hoe pijnlijk ook, hoe groot de fout die ik maakte; de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Wat niet wil zeggen dat ik niet enorm van het opruimen ben, een brief schrijven, teruggaan en sorry zeggen. Vertel me alsjeblieft wat ik verkeerd heb gedaan. Maar spijt is dat zeurende gevoel over iets wat je niet meer kan veranderen, maar waar je wel onder lijdt.”
Wat is uw grootste angst?
„Dat zeg ik niet. Ik kan het niet velen om het geschreven te zien staan.”
Lijkt u op uw moeder?
„Ik nam mijn moeders manipulatiepatroon over. Via een omweg laten merken wat ik niet fijn vond. Slachtoffer zijn. Mijn dochters, nu 18 en 22, hebben me daar op gewezen. Toen was het snel afgelopen. Mijn moeder is heel dominant. Je moet zus en zo en dit en dat. Dat voelde als geweld, als niet zelf mogen bestaan. Op mijn achttiende was ik verloofd met een Turkse jongen. Ik heb er twee jaar over gedaan om te durven zeggen: ik wil niet, ik wil op mezelf, weg uit Hengelo. Ik heb een theaterprogramma met mijn moeder gemaakt over mijn relatie met haar. Dat ze dat aanging – ze spreekt niet eens goed Nederlands – dat was wel haar grootste liefdesverklaring aan mij.”
Lijkt u op uw vader?
„Mijn vader overleed toen ik 21 was. Het licht ontvlambare, dat heb ik van hem. Net als zijn ruimdenkendheid. Toen ik zei dat ik het huis uit wilde en mijn moeder naar adem stond te happen, zei hij: het is goed, ga maar.”
Wat is de grootste prestatie in uw leven?
„Mijn dochters. Het zijn slimme, mooie mensen met het hart op de juiste plek. De prestatie zit ’m meer in het krijgen dan in het opvoeden. Ik weet niet of ik nou veel heb gedaan. Het enige dat je als ouder moet doen, is het niet helemaal verprutsen. ”
Nazmiye Oral speelt onder andere in Onze straat van Het Nationale Theater, dat op 12 maart 2019 in première gaat.
